Pieken en dalen.
Ja, dat is het leven.
En zonder dalen geen pieken.
Ja, zo ervaar ik dat ook.
Maar ja, die dalen vind ik niet zo fijn en kunnen me eigenlijk gestolen worden. In deze blog vertel ik hoe dat werkt bij mij en hoe ik ermee omga.
Soms heb ik van die periodes dat ik twijfel aan mijzelf en niet lekker in mijn vel zit. Laatst had ik ook weer zo’n periode.
Het ging een aantal weken crescendo. Ik was heerlijk bezig was met het laten groeien van mijn bedrijf en ook mijzelf. Ik zat in mijn flow. Er gebeurden waanzinnig mooie dingen, de creativiteit was top, ik was gelukkig, ik had energie voor 10. En toen? Even niet, even in de post gevoels anti flow, of zo iets. Ff niet fijn.
Ik weet van mijzelf dat ik niet van het kabbelende leven ben. Als ik iemand anders hoor zeggen dat het leven zijn gangetje gaat, krijg ik jeuk. Dat past dus niet bij mij. Bij mij gaat het meer van himmelhoch jauchzend en zum Tode betrübt. Grote pieken, diepe dalen. Gelukkig niet al te extreem, zoals manisch depressieve mensen die kennen, maar de pieken en dalen zijn er wel.
Ik ervaar mijn pieken als heerlijk. Ik beleef ze intens. Ze geven me energie en ik heb het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Mij kan niets gebeuren. Ik sta in de arena en doe mijn ding, Wie doet mij wat? Door de intensiteit vraagt het ook wel wat van mij. Ik houd dit niet onbeperkt vol. Dat weet ik en toch is het lastig om de energie wat beter te verdelen.
Van zo’n prachtige piekperiode geniet ik. En dan is het weer tijd voor het minder prettige dalletje. Gelukkig herken ik na een aantal dagen aan mijzelf wat er aan de hand is. (en dit ook gelukkig steeds eerder!) Mijn symptomen zijn: graag in foetus houding veel in bed liggen, veel tv kijken, grote suiker snaai behoefte, en de kritische Birgitta die weer in al haar glorie van zich laat horen. Hoewel ze niet fijn zijn, die dalletjes, weet ik dat ik de duistere momenten in mij nodig heb om te leren en om groeistappen te zetten.
Oké, dat heb ik dan weer geconstateerd en hoe nu verder?
Ik heb dan even MeTime nodig. Voor mij is deze MeTime hetzelfde als guntijd om het gevecht tegen het rotgevoel los te laten, tijd om met mijzelf in gesprek te gaan en tijd om te voelen wat me dwars zit. Ik kijk terug op de piekperiode in gevoel en denken. Wat is er gebeurd? Wat was fijn? Waar werd ik zo blij van? Vaak kan ik dat gevoel dan ook wel weer terughalen. En dat is fijn, want dat geeft mij lucht en vertrouwen. Ik kijk welke koers ik had uitgezet en hoe ik die nu vaar. Vaak zie ik dan dat ik echt even uit koers ben. Alleen al door de suiker consumptie is mijn lijf weer in de hobbel. Soms schiet ik dan in boosheid en is mijn stalinistische zelfcriticus (zoals ooit iemand deze kant van mij noemde) flink aanwezig, omdat ik het weer zo ver heb laten komen. Dat duurt even en dan pak ik de koers weer op. Dit proces gaat geleidelijk en heeft tijd nodig.
Wat mij vooral helpt is (her)nieuwde afspraken met mijzelf te maken.
Dit betekent bijvoorbeeld dat:
- de kritische Birgitta weer plaats gaat maken voor MOED (de moedige Birgitta)
- ik extra aandacht geef aan mijn lijf door een keer extra in de week te gaan sporten (3x dus)
- ik de suiker dingen inruil voor gezonde snacks, die ik trouwens ook lekker vind
- dat ik mijn dankbaarheid dagboek weer regelmatiger oppak
- ik mijn wandelmomenten met mijn schapendoes Athos als “dat-nemen-ze-meer-niet-meer-af-momenten” zie in plaats van “ik-moet-Athos-ook-nog-uitlaten-moment”
Ik pak mijn koers dan weer op. Ik ben blij dat ik mijzelf steeds beter leer kennen en weet hoe ik dat moet doen. Het kost soms even wat tijd om mijzelf te gunnen dat ik de koers even kwijt mag zijn. Gelukkig heb ik alle vertrouwen in mijzelf dat ik die wel weer terugvind.
En… als ik weer op koers lig voel ik mij trots en stoer.
Ken jij ook je pieken en dalen, en hoe ga jij ermee om, hoe ervaar jij ze? Sta er eens bij stil en leer ervan.
