Vanmorgen werd ik wakker en speelde mijn droom van gisternacht weer door mijn hoofd. Het ging over mijn duiveltje die weer eens langskwam met de boodschap: ‘stop waar je mee bezig bent, je kunt het toch niet. Verspilde moeite, verspilde tijd!’ AAAUUUWWW.

Dit is zo’n gemeen duiveltje. Het liefst mep ik ‘m het raam uit. Hij (ja het is een HIJ, denk ik) belemmert mij in de dingen die ik wil doen…..…. Het werd even stil in mij. Nee Birgitta, dacht ik toen, jíj bent degene die zich láát belemmeren in de dingen die je wilt doen. OEPS. Dus IK doe het en niet HIJ. (Lekker confronterend zo ’s morgens vroeg in mijn warme bedje)  MMM dat is wel even een ander perspectief. Maar waarom is ie er dan weer? Wat moet ik met ‘m? Wat is de boodschap, als er al een boodschap is. Laat ‘m weggaan! Ik hoef ‘m niet!

Al sudderend in mijn half slaap realiseerde ik mij dat dit nare manneke vaker bij mij langs is gekomen. En dat ik ‘m ook al heel vaak zijn ongelijk heb bewezen. Ik heb het geluk ouders te hebben gehad die mij altijd hebben gestimuleerd om mijn talenten te gebruiken, te leren en te ontdekken. Zij vonden het belangrijk dat ik mijzelf zou ontwikkelen tot een zelfstandige vrouw die prima voor zichzelf kon zorgen. (dat was in die tijd, in die omgeving waar ik opgroeide heel bijzonder) Zij hebben mij de mogelijkheid gegeven de opleiding te volgen die ik wilde en tijdens onze vakanties (mijn vader was leraar dus dat waren er veel en lang) hebben ze mijn broer en mij van alles van de wereld laten zien en ontdekken. Met de tent en later caravan, trokken we er op uit en waren we zomers wel 7 weken op pad door heel Europa. We waren net ontdekkingsreizigers.

Gelukkig waren de voorwaarden om iets met mijn talenten te doen dus aanwezig. Maar het is niet allemaal vanzelf gegaan. Het cito advies voor mij was mavo, toch ben ik naar het atheneum gegaan. Het was hard werken, maar met mijn discipline en doorzettingsvermogen heb ik het stralend gehaald. Ik ben psychologie gaan studeren, wat ook niet altijd makkelijk was. Vooral de eerste jaren waren zwaar voor mij. Ik vond het studeren in het algemeen en in het Engels in het bijzonder erg lastig. Zeer trots (naast zeer trotse ouders) heb ik na enige jaren studie mijn bul ontvangen uit handen van Professor Kohnstamm. Yes, ik was afgestudeerd psycholoog! Ik ben gaan werken en heb leuke en uitdagende banen gehad. Mijn laatste is wel de meest uitdagende moet ik zeggen. Ik ben nu zelfstandig professional, heb mijn eigen psychologisch advies en begeleidingsbureau voor professionele vrouwen. Het runnen van mijn eigen bedrijf geeft veel voldoening en vraagt daarnaast ook veel van mij. Het daagt mijn doorzettingsvermogen, creativiteit, geloof in mijzelf, vertrouwen in anderen en met name mijzelf continu uit.

Als ik daar nu zo op terug kijk realiseer ik mij ineens dat ik in het leven meestal niet de eenvoudigste weg kies (mijn hobbelige liefdesweg laat ik hier ook maar even buiten beschouwing), maar dat het mij over het algemeen wel lukt om te bereiken wat ik wil. Dus duiveltje, manneke, wat moet ik nou met jou?

Terwijl ik zo lag te mijmeren over het manneke, en mijn eigen verantwoordelijkheid richting het leven, moest ik ook denken aan het volgende. Ik ben mijn hele leven goed gezond geweest. Dank! Tot 2011, toen kreeg ik erg last van een vervelende hernia. Ik had veel pijn en dat was helaas niet weg toen ik juli 2012 voor mijn droomreis van 2 maanden naar Sri Lanka ging. Ik ben erg bezorgd geweest hoe dat daar zou gaan met die hernia, totdat ik bedacht om hernia te promoveren tot mijn reismaatje genaamd Hernia. Thuislaten kon ik haar niet, dan maar mee. Dat veranderde een heleboel. Hierdoor was Hernia bij mij, liet ze van zich horen als ik mijn rug te zwaar had belast en was ze tevreden als ik goed voor haar zorgde.

Hee, ligt hier wellicht een oplossing om met mijn manneke een betere relatie aan te gaan?

Maar voordat ik naar onze relatie ging kijken plopte er nog iets anders naar boven. Is het duiveltje, het manneke wel mannelijk? Is het niet juist iets vrouwelijks wat zo regelmatig de kop op steekt. Ik hoor het ook wel van andere vrouwen. Die eeuwige twijfel aan je kunnen. Die onzekerheid. Mannen denken daar niet zo over na en doen “gewoon”. Hoezo kan ik niet! Kannie Bestanie! is hun adagium. Daar kunnen wij als vrouwen nog wat van leren.

Oké, mijn duiveltje is dus eigenlijk een vrouwke, en ik noem haar MOED. (over deze naam hoefde ik helemaal niet na te denken. Het stond er voordat ik het wist.) MOED hoort bij mij. Ze is er als het weer wat spannend is in mijn leven, als er stappen gezet gaan worden, als ik mijn comfortzone ga verlaten, als ik dingen ga doen die nieuw zijn. Eigenlijk, door tegengas te geven, bemoedigt ze mij. MOED helpt mij om goed stil te staan bij wat ik doe. MOED bemoedigt mij om dat te doen wat ik wil doen en met volle overgave.

Ik sta op het punt om de Arena te betreden en zoals Brene Brown* ook zegt, dat is niet makkelijk, maar wel de weg die we hebben te gaan, als je gelooft in jezelf en in wat je doet. Ik wil ‘m gaan. Ik sta aan de rand van mijn Arena, kijk naar het midden, zie de lampen die naar het midden gericht zijn, alle ogen volgen het licht. Ik voel de spanning in mijn buik, mijn benen trillen, mijn hartslag gaat omhoog……

En ik hoor MOED. Zij zegt: ”als je dat durft kanjer, dan blijf ik voor altijd bij je. Dan ben ik jouw MOED. Dan sta ik daar met jou samen, je staat niet alleen!“

 

Voor jou, de lezer van dit stuk,

• Heb jij ook een MOED?

• Wat zegt zij jou?

• Is er iets wat jou belemmert om dat te doen wat je echt wilt?

• Wat is dat dan?

• Waarin heb je je moed al laten zien? Schrijf ze op. Geniet ervan!

• Ga je mee de Arena in? Ik nodig je van harte uit!

 

*Brene Brown is professor aan de universiteit van Houston, waar zij jarenlang onderzoek heeft gedaan naar kwetsbaarheid, moed, authenticiteit, en schaamte.

Haar TEDTalk over kwetsbaarheid kan ik van harte aanbevelen. Zie hiervoor mijn blog over de kracht van kwetsbaarheid.